خط قرمز عکاسی از کودکان کجاست؟

افشین شاهرودی درباره رضایت خانواده ها برای عکاسی از چهره کودکانشان، بیان می کند: رضایت خانواده برای عکاسی از کودکان شان به این معنا نیست که عکاس می تواند معیارهای قانونی و اخلاقی را در کار خود نادیده بگیرد.

- همچنین این مساله را بیان می کنیم که صاحب گالری پس از لغو نمایشگاه، در پاسخ به بازخوردهای منفی اعلام کرده بود که عکس های این عکاس باعث شده بود که عده ای افراد خیر توجهشان به این کودکان جلب شود و آنها را تحت حمایت مالی خود درآورند.

او درباره این امر می گوید: آنچه عرض کردم عمدتا حول عکاسی مستند اجتماعی بود که عکاس با واقعیات بیرونی سر و کار دارد و طبعا در آن قانون و اخلاق بیشتر از انواع دیگر عکاسی نمود پیدا می کند.

اما در نوع دیگری از عکاسی یعنی عکاسی صحنه آرایی شده یا چیدمان، عکاس بیشتر از آن که با واقعیات بیرونی و عینی سر و کار داشته باشد به دریافت های ذهنی خود از واقعیات بیرون و با ایده ها و اندیشه های خویش سر و کار دارد.

در این نوع از عکاسی، عکاس واقعیات بیرونی را ثبت نمی کند، بلکه ایده ها و اندیشه های خویش را تصویر می کند.

به عبارت دیگر واقعیت را به شکلی که می خواهد می سازد.

من نمایشگاه یادشده را ندیدم ولی می دانم که مجموعه ای از عکس های چیدمان بود.