بهمن ماه و بدهی همیشگی به کربلای 5

عصرایران؛ مهدی افشارنیک - بهمن که میشود من یاد دسته و گروهان هایی میافتم که در دل سیاهی شب، نیم خیز و دولا بین کانال های خاکی با کلی دلهره و استرس و البته ایمان پیش میرفتند تا دشمن را از دشت شلمچه پس بزنند و به بصره نزدیک شوند یا حتی اگر بشود فتحش کنند.

اما این دسته و دسته های دیگر جایی در میانه دشت گیر میکنند و به سفت و سخت دشمن میخورند و باران آهن داغ و برنده و سوزنده بر سر و رویشان باریدن میگیرد.

و این قدر حجم آتش به سمت جهنم کشیده میشود که داغ های خمپاره و گلوله بر بالای سر آدم ها بهم میخوردند.

نبرد کربلای 5 چند ماهی در جایی پونصد متری گره خورده بود و ایران کمی در خاک عراق پیش رفت،اما به بصره نرسید.

عراق مقاومت سختی کرد و رینگ دفاعیش نشکست.

نبرد شلمچه در سال 65 تقریبا نمایه ای از کل جنگ است که هر دو طرف نسبت به خاک خودشان سخت تر میجنگیدند و خاک به همین راحتی نمیدادند و جنگ در محدوده ای مشخص سالها فرسایشی ادامه داشت و برنده به معنای فاتح خاک نداشت.

فردای همه ی عملیات ها هم ، رادیوی دو کشور خودشان را پیروز عملیات معرفی میکرند و اعلام شکست در تبلیغات جنگ جایی نداشت.

تا سالهای سال صحبت در مورد والفجر مقدماتی و رمضان و کربلای چهار ممنوع بود.