سیرتِ دوست داشتن، صورتِ دوست داشته شدن

در رنسانس اروپایی خرد محور شد تا آدمی دور از شنیده ها و تصورات و بر پایه مشاهدات و تجربیات بگوید و بیندیشد و دو قرن 4 و 5 از این حیث سرآمد است و نام هایی چون ابوسعید، - ناصرخسرو، ابن سینا و فارابی در آن می درخشند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: نام ابوسعید ابوالخیر که می آید همه به یاد اسرارالتوحید می افتند.

البته مراد از همه در اینجا همه کتابخوان یا دوست دار فرهنگ و ادبیات ایران است؛ اگر چه در کتاب های درسی هم از اسرارالتوحید نام برده شده و هنوز مشمول حذف و سانسور نشده اما در این حد که بپرسند نوشته کیست و بعد مچ بچه ها را بگیرند که به قلم نوه اش بوده و نه خودش! چندان که از نام آن هم برمی آید: اسرارالتوحید فی مقامات شیخ ابی سعید ابی الخیر.

اما چرا در دومین بخش سراغ ابوسعید رفته ام؟ به سه دلیل: نخست این که 22 دی زادروز اوست و اگر چه قرار نیست این سلسله نوشتارها مناسبتی باشد اما حالا که می توان در 22 دی از متولد این روز نوشت؛ چرا که نه؟ دوم به این سبب که زاده و بالیده قرون چهارم و پنجم است.

در این دو قرن، ایران و فرهنگ ایران و توجه به عقل چنان خوش درخشیده که از آن به عنوان رنسانس ایرانی یاد می کنند.

زودتر از اروپا و چه بسا اگر بعدتر مغول هجوم نمی آورد همان روند خِرَدمداری و به تعبیر دکتر بهرام پروین گنابادی در شب ناصرخسرو �