زندگی پر از تکان روی دو تکه آهن

«کل زندگی ما روی دو تا تیکه آهن موازیه؛ اونم نه ثابت.

هی داریم تکون میخوریم.

ریل و قطار چیه؟ همینه دیگه.

ریل، دو تا آهنه کنار هم که هر چی هم برن، - اعتراض تعدادی از مهمانداران قطار تهران - خرمشهر به شرایط شغلی خود، تیرماه سال 98 کل زندگی ما روی دو تا تیکه آهن موازیه؛ اونم نه ثابت.

هی داریم تکون میخوریم.

ریل و قطار چیه؟ همینه دیگه.

ریل، دو تا آهنه کنار هم که هر چی هم برن، به هم نمیرسن.

قطار هم که فقط تکونه.

قطار دارد می پیچد.

چای داخل لیوان، شیب دار می شود و کمی هم می ریزد داخل سینی.

عذرخواهی می کند و یک بسته کوچک که دو حبه قند داخلش هست، می گذارد کنار چای: شما فکر کن یه بار با قطار میری مسافرت چقدر خسته میشی؟ یا اگه یه شب نخوابی چقدر روت تاثیر میذاره و کِسل میشی؟ حالا ببین ما چی می کشیم.

عمر ما توی رفت و برگشت میگذره.

هر جا می رسیم باید برگردیم.

گذشته از اینا، تکونای قطار، سر و صدا، شب نخوابیدنا و سر و کله زدن با بعضی مسافرا خیلی وقتا غیرقابل تحمله.

اونوقت واسه چقدر؟ ماهی 4 و نیم.

هفت سالی می شود که مهماندار قطار است.

لیسانس دارد و بعد از خدمت سربازی از طریق یکی از آشنایان وارد این کار شده است.

در مصاحبه کاری قبول شده و بعد از گذراندن دوره دو ماهه مهمانداری، شروع به کار کرده است.