از پس کوچه های تبریز تا گورستانی در پاریس/ قدم زدن با غلامحسین ساعدی

رعنا مقیسه؛ غلامحسین ساعدی همه چیزش برای ما دانش آموزان سوم دبیرستان عجیب و غریب بود.

از گوهرمراد، نام مستعارش، - نام ساعدی گره خورده با ترس و اضطراب، وهم، خرافه و مرگ.

تصویر دورانی که در آن به دنیا آمد و زندگی کرد.

روز هایی که ایران در فضای تاریک دیکتاتوری رضا شاه روزگار می گذراند.

از همان سال های ابتدای نوجوانی ادبیات و سیاست در زندگی او به هم پیوند خوردند.

نوجوان بود که وارد فضا های سیاسی شد و حتی در سال های پیش از 28 مرداد 32، اولین بار پایش به زندان رسید.

دغدغه های سیاسی اش همان سال ها او را تا عضویت در تشکیلات مخفی فرقه دموکرات تبریز و شیفتگی نسبت به آن ها برد و البته با همین دغدغه ها کار نویسندگی را هم آغاز کرد.

در سال های 32 که بچه بودم، فکر می کردم می توانم بروم بجنگم، اما کودتا پیش آمد و از آن لحظه همه راه ها بسته شد.

از این جا بود که مسئله نوشتن را جدی گرفتم.

چند نشریه و داستان محصول آن سال ها هستند.

بعد ها البته از حزب دموکرات و حزب توده فاصله گرفت، ولی تمایلات اصلاح طلبانه و چپ گرایانه خود را حفظ کرد و البته در خلایی فکری افتاد.

او در سال 40 نمایش نامه ای با نام کلاته گل می نویسد که درباره روزگار استبداد رضاخانی است.

ساعدی شش سال پزشکی خواند و در همان سال ها از هر فرصتی برای خواندن و نوشتن استفاده کرد.