دیگر از دست خدا هم کاری ساخته نیست...

محمدجواد روح .

راهبرد (یک غروب تلخ پاییزی) - وقتی گل اش کرد، گفت دست خدا بود.

بارزترین تخلف در آشکارترین صحنه در برابر میلیون ها چشم را به کلمه ای توجیه کرد.

ناسوتی ترین ناسوت هستی را به لاهوتی ترین لاهوت هستی پیوند داد.

فیزیک را به متافیزیک و طبیعت را به ماوراءالطبیعه چسباند؛ با یک کلمه.

گویی می خواست نشان دهد نه تنها پایی هنرمند و سرعتی بی همتا دارد که اگر زبانش را هم به کار بیاندازد، شاید بسیاری از خطبا و اهل سخن را هم دریبل بزند.

همچنان که وقتی با آن قد کوتاه، بالا پرید و با دست به توپ زد؛ دست پیتر شیلتون، دروازه بان بلندقامت انگلیسی، به دستش نرسید.

چنین بود که گفت: آن دست خدا بود که بالاترین دست هاست.

چنین بود که مارادونا آن روز تابستان هزارونهصد وهشتادوشش در هوای دم کرده و آدم پز مکزیک نه فقط با پایش که با دست و زبانش، جهانی را صحنه نمایش خود کرد.

او از این نمایش ها البته زیاد داشت.

جام جهانی نود برایش، تمام صحنه نمایش بود.

از همان روز افتتاحیه، قبل از آنکه داور سوت آغاز جام را بزند؛ میانه میدان را صحنه اکران خود کرد.

بین کامرونی ها با توپ می رقصید.

گویی می خواست نشان شان دهد رقص های آفریقایی جلوی سنت آمریکای لاتین حرفی برای گفتن ندارد؛ مخصوصا وقتی پای توپ هم در میان باشد.