نگاهی به کارنامه هنرمند فقید چنگیز جلیلوند

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، بچه دروازه سعدی شیراز بود و هفت سال داشت که به تهران آمد.

آن موقع اصلا نمی دانستم سینما چیست.

هفت ساله بودم که آمدیم تهران، - چیزی که جایگاه کسی مثل چنگیز جلیلوند را مشخص می کند، یک عمر فعالیت هنری با تمام زیر و بم آن است و این دقیقا بهترین معیار برای سنجیدن هنرمندان است.

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، بچه دروازه سعدی شیراز بود و هفت سال داشت که به تهران آمد.

آن موقع اصلا نمی دانستم سینما چیست.

هفت ساله بودم که آمدیم تهران، اتفاق هایی را که برایم پیش می آمد به یاد دارم، اما هیچ کدام در ارتباط با هنر و سینما نبوده است.

یادم می آید که وقتی با بچه های هم سن و سالم بازی می کردم، در بازی ها بیشتر احساس قهرمانی می کردم.

جوری سوار چوب می شدم و ادای اسب را در می آوردم که بچه های دیگر نمی توانستند.

هرکس چنگیز جلیلوند را می شناسد و با صدای او آشناست، این را تایید می کند که در صدایش یک نوع خاصی از صلابت موج می زد.

این ویژگی از شخصیت خود او می آید و چنان که از کودکی اش نقل می کند، حتی موقع سوار شدن بر یک تکه چوب، احساس قهرمانی می کرده است.

چنگیز جلیلوند از نسل دوم دوبلور های ایرانی است؛ از نسلی که ابتدا پرورش صدا را در هنر تئاتر فراگرفتند و وقتی در استودیو دوبله می نشستند، چیزی برای اضافه کردن به صد�