قهرمانانی که در روزهای شوم کرونا «امید دانش آموزان» شدند

کرونا که آمد، روزهای اول خیال می کردیم کارمان بسیار راحت شده در خانه می نشینیم و به همراه بچه ها درس می خوانیم چه چیزی از این بهتر! اما به مرور زمان متوجه شدیم که با این شیوه، - خبرگزاری فارس ـ گروه تعلیم و تربیت: در کلاس درس همیشگی اش ایستاده بود که زنگ مدرسه به صدا درآمد، اما صدای زنگ مانند ناله جغد شومی بود که خبر از غم می داد.

به سر درِ کلاس نگاه کرد دوم متوسطه روزی با شنیدن این صدا بچه ها برای خارج شدن از این در با شادی از هم پیشی می گرفتند اما حالا مهمان این کلاس سکوتی غم انگیز بود.

  دست از تمیز کردن میز بچه ها کشید و پشت میزی که با پنجره ای بزرگ دنج ترین جا برای تدریسش بود، نشست و نظاره گر منظره ای شد که دیگر برایش حس و حال سابق را نداشت.

 تعداد دانش آموزانی که در مدرسه دیده می شد انگشت شمار بود.

با احتیاط و مضطرب قدم بر می داشتند.

لبخند زیبایشان زیر ماسک های رنگارنگشان دیده نمی شد و از هیاهوی شان خبری نبود.

  نگاه از حیاطی که این روزها خیلی زود خالی می شد، گرفت.

ماسکش را بالاتر کشید و به میز بچه ها نزدیک شد دستمال الکلی را محکم تر روی میزهای شان کشید انگار سعی داشت رد ویروس را برای همیشه از میزهایشان پاک کند.

  شاید اگر کسی آقا معلم را در این شرایط می دید، تعجب می کرد؛ اما او تنها به فکر جان فرزندانش بود؛ دانش آموزانی که سالهاست �