تیشه بر ریشه ها...

ساباط «کسمایی» را خیلی پیش از آنکه خبر تخریبش منتشر شود، در آخرین پیچ یکی از کوچه های «عبید زاکانی» قزوین پیدا کرده بودم.

از ابتدای کوچه هیچ نشانی نبود که بدانم قرار است به چنین بهشتی پا بگذارم.

- ایسنا/قزوین ساباط کسمایی را خیلی پیش از آنکه خبر تخریبش منتشر شود، در آخرین پیچ یکی از کوچه های عبید زاکانی قزوین پیدا کرده بودم.

از ابتدای کوچه هیچ نشانی نبود که بدانم قرار است به چنین بهشتی پا بگذارم.

کوچه انگار خودش مرا از پس هیاهو و ترافیکِ خیابان ها خواند.

به دنبال معدود دیوارهای آجری و کاه گلی بین ساختمان های نوساز شده و نماهای سختِ سنگی رفته بودم و در پیچ آخر به هوای برگ های قرمز پاییزیِ آویزان زیر پنجره ی چوبیِ بالاخانه ی منزل کسمایی به ساباط رسیده بودم.

آن موقع برایم عجیب بود که چرا ساباطی به این زیبایی این همه مهجور است؟! و حالا که دست مرمتی بر سرش کشیده شده و دستی دیگر تیشه بر پیکرش فرود آورده، فکر می کنم شاید اگر این قدر ناشناخته و بی نشان نبود تخریب هم نمی شد.

کوچه سقف دار مهرداد پرهیزکاری، دکترای معماری، ساباط یا به قول بچه هایی که در کوچه بازی می کنند کوچه سقف دار را این طور تعریف می کند: بر اساس فرهنگ مهرازی ایران، ساباطبخش سرپوشیده در کوچه های کهن است که به درایگاه چند خانه راه دارد و جایگاه گردهمایی همسایگان و باز�