نامه سهراب سپهری به احمدرضا احمدی

سهراب سپهری در نامه‌ای به احمدرضا احمدی نوشته است: ایران مادرهای خوب دارد و غذاهای خوشمزه و روشنفکران بد و دشت‌های دلپذیر.

به گزارش ایسنا، در این نامه منتشرشده در صفحه احمدرضا احمدی (که زیر نظر دختر این شاعر اداره می‌شود) می‌خوانیم: «احمدرضای عزیز، تنبلی هم حدی دارد.

این را می‌دانم.

ولی باور کن فکر تو هستم.

و سپاسگزار نامه‌هایت.

من به شدت در این شهر مانده‌ام.

آن هم در این شهر بی‌پرنده و نادرخت.

هنوز صدای پرنده نشنیده‌ام (چون پرنده نیست، صدایش هم نیست.

) در همان امیرآباد خودمان توی هر درخت نارون یک خروار جیک جیک بود.

نیویورک و جیک‌جیک؟ توقعی ندارم.

من فقط هستم.

و گاهی در این شهر گولاش می‌خورم.

مثل این‌که تو دوست داشتی و برایت جانشین قورمه‌سبزی بود.

الهام گولاش کمتر است.

غصه نباید خورد.

گولاش باید خورد، و راه رفت، و نگاه کرد به چیزهای سرراه.

مثل بچه‌های دبستانی، که ضخامت زندگی‌‏شان بیشتر است.

می‌دانی باید رفت بطرفِ و یا شروع کرد به.

من گاهی شروع می‌کنم.

ولی همیشه نمی‌شود.

هنوز صندلی اطاقم را شروع نکرده‌ام.

وقت می‌خواهد.

عمر نوح هم بدک نیست.

ولی باید قانع بود.

و من هستم.