درنگی در غزل و آواز با نگاهی به حافظ و شجریان

این که چرا شجریان از بین شعر بیدل و حافظ و خاقانی، حافظ را انتخاب  می کند، چرا بسیاری از مخاطبان حافظ و شجریان، بی اینکه مراجعه مداوم به غزل و آواز این دو داشته باشند، - ایسنا/اصفهان این که چرا شجریان از بین شعر بیدل و حافظ و خاقانی، حافظ را انتخاب  می کند، چرا بسیاری از مخاطبان حافظ و شجریان، بی اینکه مراجعه مداوم به غزل و آواز این دو داشته باشند، دوستشان دارند و چه وقت یک غزل و یک آواز، چنانچه حافظ سرود و شجریان خواند، در دل نخبه و عوام جا خوش می کند؟ سؤالاتی است که عضو هیأت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان به آن پاسخ می دهد.

مسعود آلگونه جونقانی به ایسنا می گوید: با نگاهی به آثار مکتوب، چنین به نظر می رسد که قدمت آثار منثور ما از آثار منظوم بیشتر است اما وقتی از کتابت فاصله می گیریم و با سنت ادبیات شفاهی روبرو می شویم، ازآنجاکه شعر یک ویژگی شفاهی دارد و بیش از نثر در خاطر انسان ثبت و ضبط می شود، می توان گفت پیش از آنکه ما ادبیات منثور داشته باشیم، ادبیات منظوم داریم.

او توضیح می دهد: موسیقی یک شاخص بنیادین در شعر است به طوری که اگر این شاخصه را از بیت آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است/ با دوستان مروت، با دشمنان مدارا که حافظ سروده بگیریم و بگوییم آسایش دو تا گیتی تفسیر این دو تا حرف است که با دوستان مروت و با دشمن