چرا نباید برای ون گوگ دلسوزی کرد؟

الگوی بسیاری از تحقیقات و پژوهش ها پیرامون ارتباط اندوه و جنون با هنر و زیبایی است.

- به گزارش ایسنا به نقل از الجزیره، ونسان ون گوگ (1890 ـ 1853) نقاش هلندی، با وجود اینکه در فقر و ناراحتی چشم از جان فرو بست اما همواره یکی از شناخته شده ترین نقاشان جهان به حساب می آید.

از جمله سختی های زندگی ون گوگ بی مهری پدر و مادرش نسبت به او و بیماری های روانی مثل افسردگی و اختلال دوقطبی بود.

این مشکلات در نهایت ون گوگ را در جوانی به کام مرگ کشاند.

او در سی و هفت سالگی در حالی که چندین تابلو هنری از خود به جای گذاشته بود خودکشی کرد.

این داستان غم انگیز همواره باعث تاسف هنردوستان و قشر فرهنگی جوامع بوده است.

بیماری های روانی که در دهه های اخیر سبب خجالت و درماندگی مبتلایانشان می شدند در سال های اخیر به ویژه در سایه ظهور شبکه های اجتماعی ابزاری برای جلب توجه شده اند.

به طوری که عده ای به دروغ تظاهر به افسردگی و تمایل به خودکشی می کنند.

امروزه ما می بینیم که افسردگی ها و بیماری های روانی در کنار تصاویری که زیبایی را با غم و اندوه عجین می کنند نمایش داده می شود.

این تصور، افسردگی و بیماری های روحی را با هنر و زیبایی همراه کرده و در پی آن است تا انسان های افسرده را انسان هایی هنردوست و روشنفکرانی سرخورده نشان دهد.