رمز و رازهای بازیگری از نگاه رابرت دنیرو

من الگوهای زیادی داشتم در سال های جوانی؛ مثلا جیمز دین که عاشقش بودم یا مارلون براندو، مونتگمری کلیفت، جرالدین پیج، کیم استنلی و گرتا گاربو.

- اینها همیشه تر و تازه بودند و الان هم که فیلم هایشان را می بینی، باور نمی کنی مربوط به 60، 70 سال پیش هستند.

«بازیگری برای من حالا که دیگر از وسوسه شهرت و پول و تجربه فراتر رفته‌ام، جایگاه دیگری دارد.

حالا دیگر من در بازیگری نمی‌خواهم خودم را اثبات کنم.

این کار شده و رفته.

حالا دیگر بازیگری، یعنی خود بازیگری انگیزه است.

چیزی مثل اکسیژن برای نفس‌کشیدن، مثل بهانه‌ای برای زندگی یعنی این که من رابرت دنیرو اگر جلوی دوربین نباشم، مرده‌ام.

» به گزارش ایسنا، روزنامه شهروند نوشت: «در روزگاری که کرونا نفس سینما را گرفته و جز تک و توک اتفاقات نه چندان پر سروصدا شاهد رخدادی در این حیطه نیستیم (بگذریم از فستیوال ونیز که خرق عادتی بود در این چند ماه سکوت)، شاید بهترین زمان برای نشستن پای صحبت‌های اساطیر سینما باشد؛ کسانی مانند رابرت دنیرو که در هر شکل و حالتی خودش نامی بزرگ‌تر از کارهایش بوده و بنابراین در رکود و سکون سینما هم جایگاهی بی‌خدشه دارد.

دنیرو یکی از اعتبارهای زنده سینمای امروز است؛ بازیگری که بی‌تردید حضورش در هر فیلمی - حتی فیلم مارتین اسکورسیزی - اصلی‌�