قند محاوره در شعر شهریار

بهره مندی از زبان و ادب عامه، ویژگی سبکی و از خصائص شعر شهریار است و هم نشانگر برخاستن این شاعر از بطن و متن جامعه است و هم تداوم ارتباط و پیوند ادبی و عاطفی او با عوام را می رساند.

- شعر فارسی استاد شهریار مشحون از لطائف و ظرائف زبان محاوره است و اصطلاحات، واژگان و اصوات مورد استعمال در زبان عادی و عامیانه را به طرزی زیبا و با مهارت ادبی، در لابلای شعر فاخر خویش گنجانده است؛ به طوری که عامیانه و سطحی بودن مصالح محاوره، زدوده شده و در تار و پود سروده هایش به شیوایی و زیبایی تمام جای گرفته است.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازجماران، ایرنا نوشت: سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار متولد دی ماه 1285 تبریز و متوفی به 27 شهریور 1367 شاعر و ادیب پرآوازه معاصر ایران، اشعار فاخر و بسیار ارزشمندی به زبان های فارسی و ترکی از خود به یادگار گذاشته و آرامگاه او در مقبره الشعرای تبریز زیارتگاه ادب دوستان است و با توجه به آوازه و جایگاه والای او در عرصه شعر و ادب، 27 شهریور روز خاموشی چراغ زندگانی اش، به نام روز شعر و ادب فارسی نامگذاری شده است و این مناسبت ملی، همه ساله از سوی ادب دوستان و علاقه مندان به شعر و فضل و فرهنگ گرامی داشته می شود.

روز شعر و ادب فارسی بهانه ای شد تا با تامل در ظرائف و دقایق ادبیات محاوره در شعر فارسی استاد شهریار، به پیوند زبان صمیمی ای�