ما به حسین بدهکاریم

ما به حسین و آل حسین بدهکاریم، نباشد و نشود که خون مبارک سرهای به دار و خطبه های مطهره ی حضرت کرار را تنها با اشک و آه قیمت بگذاریم که صبح و ظهر و عصر و شام عاشورا، - حنان سالمی: تاریخ طبری را که ورق بزنید به نقلی از سعد بن عبیده از روز واقعه می رسید، از آن دقایقی که نواده رسول بشارت را به جرم امر به معروف و نهی از منکر سَر می بُریدند و برخی بزرگان کوفه بر تپه ای ایستاده و با گریه زجه می زدند که: 《خدایا! نصرتت را نازل کن!》 و همین؛ بی آنکه خود برای یاری خون خدا قدمی بردارند یا شمشیری به جان بخرند.

حال و پس از یک هزار و چندصد سال، این حقیقتِ گلوی سرخ حسین است که روزانه در میان گودال خویشتن پرستی های بشر عصر تکنولوژی ذبح می شود و ما مدعیان 《لبیک》، بر تپه ی امن عافیت طلبی ایستاده و با گریه دست به دعا بلند کرده ایم که: 《خدایا! نصرتت را نازل کن!》.

آیا جز این است که ما خود نصرت حسینیم آنگاه که لبیکش را نه به زحمتِ زبان که به شوقِ جان، در رگ ها جاری می کنیم؟ حسین علیه السلام حقیقتی بی انتها و رازی مکشوف برای تمام دوران ها است تا گمشدگان خفته در بستر غفلت را بیداری ببخشد که شعار کربلا، ایستادن است، ایستادنی از جنس آنکه 《نه دست بیعت به ذلت می دهم و نه چونان بردگان از فراروی شما دون مایگان می گریزم》.