کودکی هایی که در کوره می سوزند

شاید «شکرانه» در کلاس انشای مهرماه امسالش از تابستانی بنویسد که در لابلای هزاران خشت خام گذشت؛ از روزهایی که آجرهای سنگین را با دستان کوچکش جا به جا کرد، - شاید شکرانه در کلاس انشای مهرماه امسالش از تابستانی بنویسد که در لابلای هزاران خشت خام گذشت؛ از روزهایی که آجرهای سنگین را با دستان کوچکش جا به جا کرد، برای خودش خانه های بزرگ و رویایی ساخت و با شیطنتی دخترانه صورتک های شاد و خندان را روی خشت خام نقش زد.

اینجا شال است؛ جایی نزدیک شهرستان بویین زهرا در قزوین که پر است از کوره های آجرپزی؛ کوره های خانوادگی که از لگدمال کردن گل بگیر تا پختن آجر در آتش را خودشان انجام می دهند.

کوره ها پُرند از بچه هایی که تابستانشان به دپو کردن آجرها می گذرد؛ بچه هایی که با هم سخت کار می کنند، می خندند، رویا می بافند و گاهی هم غم هم را می خورند.

کوره های آجرپزی زمستان ها خاموشند اما تابستان که می شود، طبقه کارگر و آنها که دستشان کمتر می رسد، معمولا به همراه اعضای خانواده شان راهی کوره ها می شوند و خشت روی خشت می گذارند تا زندگی بسازند.

شکرانه یکی از همین دخترهاست.

او افغانستانی است و تا چشمش به غریبه می افتد، از علاقه اش به عروسک ها می گوید که چقدر دلش می خواهد یک عروسک قشنگ داشته باشد.