روایت هایی از کرونا

خانه؛ جایی که در آن راحت بودم.

ولی روزهای قرنطینه همه چیز را تغییر داد؛ حس میکردم در خانه حبس شده ام.

برای من که عکاس مطبوعاتی هستم و رفت وآمد زیادی دارم، تحمل در خانه ماندن سخت است.

با این حال از همان روزهای قرنطینه و اولین روزهای سال جدید شروع به عکاسی کردم.

این عکس ها را با یک دوربین قدیمی گرفته ام، یک دوربین آنالوگ که باید حلقه های فیلم را در آن جا بیاندازی، عکاسی کنی و بعد فیلم هایش را ظاهر کنی، باید صبور باشی تا نتیجه اش را ببینی، این دوربین عکاسی را برایم لذت بخش تر می کرد.

زمانی که مجبور بودم در خانه بمانم، ارتباطم با دیگران کم شد و رفتارهایم تغییر کرد، همه چیز را می شستم، لباس هایی که بیرون از خانه می پوشیدم، دور از لباس های دیگر می گذاشتم.

حتی برای خرید هم از خانه بیرون نمی رفتم، سعی می کردم خودم را با کارهای دیگری سرگرم کنم.

هر لباس یا وسیله ای که با خودم از خانه بیرون می بردم، یا هر چیزی که به خانه وارد میشد، مدام به این فکر می کردم که حتما باید ضدعفونی شوند.

همیشه از خلوت خودم لذت می برم، اما این دوره برایم عجیب بود.

از تنهایی می ترسیدم و برای انجام کارهای مورد علاقه ام، تمرکز نداشتم.

اضطراب مداوم و بی خوابی های شبانه به زندگی ام اضافه شدند و بیرون رفتن از خانه، به دوچرخه سواری های نیمه شب محدود شد.