«علی بابا» یی که دیگر تکرار نشد

آدم باید خیلی خوش شانس باشد که وقتی در کوچه پس کوچه های محله ای از جنوب شهر - که سال تا سال به ندرت گذر جماعت انتِلکت و هنری به آنجا می افتد - مشغول «بازی» است، - آدم باید خیلی خوش شانس باشد که وقتی در کوچه پس کوچه های محله ای از جنوب شهر - که سال تا سال به ندرت گذر جماعت انتِلکت و هنری به آنجا می افتد - مشغول بازی است، یکی از آنسوی دنیا میان تماشاگرانش باشد، هنرش را ببیند و بعد سبب ساز اتفاق هایی شود که بعد از 50 سال هنوز تکرار نشده اند.

حرف از سعدی افشار است، اویی که نزدیک به نیم قرن پیش وقتی مشغول اجرای یک نمایش روحوضی در یک محله خاص در تهران بود، کارگردان سرشناس انگلیسی او را دید و اجرایش را چنان پسندید که بعدها سالن تئاتر خود را برای اجرا در اختیار او و گروهش گذاشت.

پیتر بروک در کتاب زندگینامه خود تعریف می کند که وقتی برای اجرای نمایش اورگاست در ایران بود، از دو نمایش سنتی ایران می شنود؛ یکی تعزیه و دیگری روحوضی که آن را نوعی کمدیا دلارته می داند و به نظر برایش عجیب می آمده که این سبک نمایش آن موقع هنوز در ایران زنده بوده است.

او تعریف می کند که برای دیدن یکی از این نوع کارها وقتی به آن محله خاص می رسند، باید از گذرگاه های تنگ و تاریکی که از مقابل پاسگاه های پلیس می گذشت عبور می کردند و بعد به محله ای با مغازه های فراوان و یک تماش