3 روایت متفاوت از 3 زوج پرستار در قلب کرونا/ از ماجرای عقب افتادن عروسی تا رنج های نادیده کادر درمانی

 سرویس اجتماعی خبرگزاری فارس؛ شیراز زنگ در به صدا درمی آید، کودکی با خوشحالی در را می گشاید اما خبری از پدر و مادر نیست و باید راهی خانه پدربزرگ شود.

شاید این روزها حوصله مان سر می رود از خانه نشینی خسته و کلافه می شویم و هوس تفریح و مسافرت به سرمان می زند اما همین یک جمله بالا کافی است تا کمی به خودمان بیاییم و شاید اندکی از آلام و رنج های کادر درمان و خانواده هایشان را درک کنیم.

یادمان بیاید کودکانی هستند که هفته ها یا شاید ماه ها است والدین شان را ندیده و آنها را در آغوش نکشیده اند.

احساس و عاطفه، شاید مهم ترین نکته ای باشد که دلیل ماندن، تلاش کردن و پیش رفتن تا پای جانشان است.

همان سپید پوشانی که شش ماه است خواب و خوراک ندارند، چشمان شان گواه دل نگرانی برای کودک چند ساله یا چند ماهه شان است که هفته ها است منتظر دیدارش هستند.

استرسی که همواره در ذهنشان غوطه ور است که مبادا خانواده شان را درگیر این ویروس عجیب کنند و همین سبب چشم انتظاری پدرها و مادرهای همیشه دل نگرانشان است.

همان هایی که رد ماسک روی صورتشان جا خوش کرده است و گرمای هوا را در لباس های مخصوص گرم تر، تاب می آورند تا شاید گامی در جهت شکست در سراسر کشورمان زنان و مردان بسیاری در خط مقدم مقابله با این ویروس قرار گرفتند و همه چیزشان را کنار گذاشتند و تا پای جان پیش رف�