سارقانی که مدعی می شوند

علیرضا طبایی بهترین کار را برای این که شاعر به سارقان ادبی اجازه سرقت ندهد، چاپ آثار در قالب کتاب می داند و می گوید این سارقان نه تنها اثر ادبی را به نام خودشان می زنند بلکه بعد حتی مدعی هم می شوند که این اثر برای خودشان است و اصلا چرا اعتراض می کنیم.

- علیرضا طبایی بهترین کار را برای این که شاعر به سارقان ادبی اجازه سرقت ندهد، چاپ آثار در قالب کتاب می داند و می گوید این سارقان نه تنها اثر ادبی را به نام خودشان می زنند بلکه بعد حتی مدعی هم می شوند که این اثر برای خودشان است و اصلا چرا اعتراض می کنیم.

این شاعر در گفت وگو با ایسنا درباره سرقت ادبی و وضعیت رسیدگی به آن اظهار کرد: داستانی درباره انوری بین اهالی ادب معروف است که می گویند انوری به شهری سفر کرده بود، در آن جا دید که مردی روی چهارپایه ایستاده و شعر می خواند.

انوری به او گفت که این شعر انوری است، آن مرد پاسخ داد که من انوری هستم؛ آن جا انوری می گوید که ما شعردزد دیده بودیم اما شاعردزد ندیده بودیم.

این داستان در حقیقت به شکل تلمیحی بر این حقیقت استوار است که از گذشته های دور هم شعرها را می دزدیدند و سرقت ادبی صورت می گرفت و سارقان حتی گاهی خودشان را جای شاعر جا می زدند.

او افزود: بحث مفصلی در نقد و بررسی شعر تحت عنوان سرقت های ادبی وجود دارد، یعنی اصلا شکل های سرقت ادبی از گذ�