قانونی برای نام خانوادگی ایرانیان

«نزدیک به 90 سال دور شده ایم از روزگاری که تمام هویت یک فرد در برگه ای در انتهای قرآن ثبت می شد و شاید تا سال ها کسی آن را مرور نمی کرد تا تاریخ تولد او را به خاطر آورد، - به گزارش سایت قطره و به نقل ازتابناک، روزنامه ایران نوشت: «مولد نورچشمی نزهت، خداوند او را داده است ان‌شاءالله قدم او مبارک باشد»، «بعد از تولد هدایت، والده او بعد از شش ماه به رحمت خداوند رفت» تا حدود صد سال پیش همزمان با تولد و مرگ آدم‌ها این جملات توسط ریش سفیدها بر آخرین صفحه قرآن ثبت می‌شد و به نوعی گواهی تولد فرد و سند نامگذاری او بود.

سال‌های آخر حکومت قاجار بود که نام و مفهوم «سِجِل» در کنار نام اسناد و قباله‌ها جا گرفت.

در کتاب‌های لغت، سجل پیش از آن که معنای دفتری پیدا کند که تاریخ تولد و فوت و نام و احوالات فرد در آن ثبت می‌شد، در معنای «عهدنامه» یا «دفتری که قاضی صورت دعاوی و اسناد و احکام را در آن می‌نویسد» به کار می‌رفت.

در سال 1297 شمسی هیأت وزیران تشکیل اداره‌ای به‌نام «سجل احوال» در وزارت داخله را به تصویب رساند.

با توسعه شهرها و نیاز به انجام امور اداری، ثبت‌ نام و تاریخ تولد فرد پشت قرآن دیگر اعتباری نداشت و افراد هر روز بیشتر از قبل نیاز به اوراق هویتی رسمی پیدا می‌کردند.