مسئله مسکن و آرزوی ناسنجیده

دانایی می‌گوید: «هنگام آرزوکردن خیلی حواس‌جمع باش که چه چیزی آرزو می‌کنی، شاید آرزویت برآورده شد».

هفته گذشته در همین ستون آرزو کردم که ای‌ کاش دولت مانند همه دولت‌های دیگر، حتی نولیبرال‌ترین آنها، در مسئله مسکن دخالت می‌کرد.

تصمیم‌گیران و سیاست‌گذاران ما انگار که بالاخره استیصال بخش اعظمی از جامعه را ناگهان دیدند و در پی آن برآمدند تا برای حل مشکل مسکن چاره‌ای بیندیشند.

کاش آن حرف دانا را به خاطر داشتم و آرزو نمی‌کردم! باری؛ دیگر این اواخر عادت کرده‌ایم که آقای روحانی، رییس‌جمهور منتخب، به شیوه‌ای با مشکلات ریزودرشت مواجه شود که ما را به یاد کتاب‌های تاریخی بیندازد.

دیگر به این صحنه عادت کرده‌ایم که روحانی در بالای مجلسی بگوید: دستور داده‌ایم، دستور می‌دهیم، دستوری اگر مانده بدهیم و.

.

آقای رییس‌جمهور آن‌قدر برای این دستوراتش هم اعتبار عینی قائل است که قرار بود کرونا هم از آن شنبه چند ماه پیش به ‌صورت دستوری دیگر نباشد.

در چند روز گذشته دو دستور هم درباره مسکن، یکی درباره اجاره از شخص رییس‌جمهور و دیگری درباره ساخت مسکن شنیدیم که همان‌طور که عرض کردم، سخن آن حکیم را به جان من انباشت.