جاده ای از ویرانه های تباهی به صالح آباد

«پول شیر خشک دخترم را خرج مواد می کردم و نق کودکم را با کتک جواب می دادم.

گفتم بروم تا خانواده از دستم راحت بشود.

» - پول شیر خشک دخترم را خرج مواد می کردم و نق کودکم را با کتک جواب می دادم.

گفتم بروم تا خانواده از دستم راحت بشود.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه ایران نوشت: همین چهار سال پیش بود که محمود گوشی اش را خاموش کرد و بدون این که به کسی بگوید زد به بیابان های اطراف یافت آباد.

کارتن خوابی در بیابان های اطراف برای حیوانی که به قول خودش از درونش بیرون زده بود، یک پناهگاه مطلوب بود: پول شیر خشک دخترم را خرج مواد می کردم و نق کودکم را با کتک جواب می دادم.

گفتم بروم تا خانواده از دستم راحت بشود.

بعد از انتخاب زندگی در بیابان و حاشیه فاضلاب جنوب تهران و زیر پل های بزرگراه کارش شده بود انتظار تا رخوت هرویین، کارتن خواب دیگری را زمین گیر کند و بتواند گوشش را ببرد: جیبش را خالی می کردم و پول موادم را درمی آوردم.

زندگی روی خط مواد همین است؛ مصرف می کنی تا بتوانی دنبال مواد بگردی.

اما حالا شاخ شمشادی شده بیا و ببین! لباس مرتبی به تن دارد و تکیه زده به در کارگاه شمرده و آرام و با آرامش حرف می زند.

به لطف مجموعه ای که به همت شورا و دهیار و مردم روستای صالح آباد غربی تهران راه اندازی شده است، او و بسیاری از معتادان حالا برای خودشان کار و درآمدی دارند�