روزهای خوش خشکرود

«خشکرود، زنده رود شده بود.

من با چشم های خودم رودخانه پرآب را بالاخره دیدم.

» افسانه رود پرآب رنگ واقعیت گرفت.

- خشکرود، زنده رود شده بود.

من با چشم های خودم رودخانه پرآب را بالاخره دیدم.

افسانه رود پرآب رنگ واقعیت گرفت.

به گزارش خبرگزاری مهر ، همشهری نوشت: آب بی تاب بود و پرهیجان.

می خروشید و موج های بلند را می کوبید به دهانه خروجی سد.

بنای رفتن داشت؛ زود و بی معطلی.

دیواره های کوتاه سد در همه این 23 سال آب را اینقدر حجیم و ناآرام ندیده بودند.

طاقتشان طاق شد، آب از سرشان گذشت و در حال فروریختن بودند که کسی خروجی ها را باز کرد.

آب به صورت کویر تشنه نشست.

تن رنجور و خشکیده زمین های پایین دست را سیراب کرد و دوید به سمت رود؛ خشکرود؛ رودی کهنسال در غرب روستا که هیچ کدام از اهالی، بستر آن را آبی ندیده بودند جز در نقل ها و افسانه ها.

مردها در دل کویر می دوند دنبال آب.

با پای پیاده، با موتور، با نیسان، با ماشین سواری و بیل به دست، تا آب را ببرند برای زمین ها و باغ های شان؛ برای ریشه های تشنه درختان پسته و بادام، تاکستان های انگور یاقوتی و ریش بابا و بی دانه .

بعضی ها به آب می رسند و بیشتری ها نه.

خشکرود، زنده رود شده بود.

من با چشم های خودم رودخانه پرآب را بالاخره دیدم.