کرونا، رومینا و ضرورت هنر

احتمالا تا پیش از فراگیر شدن کرونا هیچ بنی بشری نمی توانست ابعاد مختلف آن و تاثیراتش در زندگی فردی و اجتماعی انسان ها را تصور کند.

کسی هم اگر درین باب چیزی می گفت یا می نوشت در بهترین حالت جزء غیب گویان و نویسندگان داستان های تخیلی دسته بندی می شد.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، در ادامه یادداشت حمیدرضا ابک در خبرآنلاین آمده است: اما وقتی مردم فهمیدند داستان خفاش و پانگولین و کووید 19 دارد شوخی شوخی جدی می شود، شش دانگ حواسشان را دادند به موضوع.

شاید بتوان ادعا کرد کمتر واقعه بشری بوده است که تا این حد توانسته باشد توجه تمام مردم جهان را هم زمان به اخبار کشورهای مختلف جلب کند.

چرا تا قبل از کرونا اگر کسی در مورد بازتاب های چنین اتفاقی هشدار می داد، که برخی شواهد و مقالات نشان می دهد این هشدارها داده شده اند، حرفش در گوش جهانیان اثر نمی کرد؟ چرا در حالت عادی مردم باور نمی کنند که ممکن است چنین اتفاقی بیفتد و حتی اگر کمی تا قسمتی باور کنند کمتر حاضرند باور کنند این اتفاق برای خودشان هم می افتد تا شاید بابت این باور، تغییری در زندگی روزمره شان بدهند؟ احتمالا یکی از سرراست ترین پاسخ ها این است که چون خطر را نزدیک احساس نمی کرده اند.

وگرنه ابناء بشر، از روی طبع، در همین زندگی روزمره هم اگر احساس کنند هوا پس است و کلاهشان عقب معرکه، دو پای دیگر �