از «خرمشهر» تا «کنارک» با ناوسروان تکاور سپهری/ «خرمشهر را خدا آزاد کرد» را با همه وجود لمس کردیم

40 کیلومتری آبادان دیدیم حدود 15 تا 20 توپخانه در بیابان مستقر شده! به فرماندهشان گفتیم: ما یگان تکاور مدافع خرمشهر هستیم.

خرمشهر سقوط کرد.

چرا به موقع به کمک ما نیامدید؟ فرمانده زد زیر گریه.

- مجله فارس پلاس؛ مریم شریفی: سومین روز از سومین ماه سال شمسی، هر سال برای ناوسروان کهنه کار شیرازی و همرزمانش، حکایت تولد دوباره است.

خورشید سوم خرداد که طلوع می کند، تیک تاک ساعت بَرَش می گردانَد به 40 سال قبل.

چشم هایش را می بندد و می رود به شهری خرم که طمع دزدان ناپاک، آتش به جان باغ های نخلش انداخته و مهر آوارگی بر پیشانی مردمان دریادلش زده بود.

اما طاقت نمی آورد خرمشهر را دوباره در دود و آتش و خون ببیند.

چشم هایش را باز می کند مبادا رهایی خرمشهر، رؤیا بوده باشد.

نگاهش که با تردید با تقویم روی میز گره می خورد، نفسش راه پیدا می کند برای رها شدن و لبخند دوباره جا خوش می کند روی صورتش.

خوب که دقت می کند اما یک چیز سر جایش نیست.

دلش را در کوچه پس کوچه های آن شهرِ غریب افتاده، کنار دیوارهای سوراخ شده، پیش مدافعان تنهای تنهای تنها جاگذاشته.

پیش سربازان پاک باخته ای که 34 روز از خونین شهر مثل جانشان مراقبت کردند و آفتاب عمر بعضی هایشان قبل از اینکه شهر دوباره خرم شود، غروب کرد.