چهل کیلومتریِ چشم هایی خیره در صفیر گلوله/ روایت دلاوری مردانی که خار گلوی شیطان شدند

به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از اهواز، یک لحظه با تعجب به من زل زد، شاید دنبال عقلی می گشت که از واجبات بدن سالم باشد، بعد با بی قراری گرد تلویزیون را گرفت و همانطور که سعی می کرد نگاه ملتمسش را ناشیانه بدزدد پرسید: جدی جدی می خواهی بروی؟ قرآن و نهج البلاغه جیبی، هندزفری، موبایل، قلم و دفترچه یادداشتم را برای رفتن آماده کردم، دنبال لبخندی می گشتم که لحظه آخر باید تحویل مادری بدهم که بی رحمانه او را از نگرانی کرونا به دغدغه سفری یک روزه اما عجیب کشانده بودم، با شیطنت دستمال را از دستش بیرون کشیدم و همزمان با بوسه ای که از محبتش می چیدم شعر فاضل نظری را زیر گوشش زمزمه کردم: از کودکی دیوانه بودم مادرم می گفت و مادر با سری که به نشانه تسلیم پایین آورده باشد مصرع دوم را خواند: از شانه ات هر روز می چیده است شب بویی .

چله چهل کیلومتری نوسان جاده با دلم هماهنگ شد، بیقراری ام را به کاغذی سپردم که از تکرار عدد چهل به رقص درآمده بود، نمیتوانستم خودم را در حصار گفته ها و شنیده ها به بند بکشم، برای اطمینان، دوباره به تجربه راننده دخیل بستم و پرسیدم: ببخشید، تا آنجا دقیقا چقدر راه است؟ و طنین چهل کیلومتر، فضا را پر کرد، همان عدد مقدسی که به قول ملا صدرا تنها پیامبران و اولیای الهی از راز تعیین آن باخبراند و من از برکتش در پوست خود نمی گنجیدم.