من پیامبر لبخندم... یک «ماما»

من یک ماما هستم با دستانی سبز و لباسی سفید؛ پر از شوق زندگی و صاحب اولین نگاه یک نوزاد! من پیامبر لبخندم و این روزها باید لبخند بزنم برای رعایت حال بیمارانم! باید صبور باشم به خاطر بیمارانم و نباید خسته شوم.

- خبرگزاری فارس همدان، خبرهایی از ووهان چین را می شنیدیم و گمان نمی کردیم روزی برسد که یک ناشناخته عجیب، اینگونه حال جهان را دگرگون کند.

در تکاپوی مراسم مرسوم آخر سال بودیم و می خواستیم 98 را به خیر و نیکی بدرقه تقویم تاریخ زندگی مان کنیم اما در نخستین روزهای اسفند 98 زمزمه هایی شنیده شد از بروز علائم covid-19 در قم عزیزمان.

گاهی با خود می گویم شاید اگر در همان نخستین روزها کمی جدی تر با این بیماری برخورد می کردیم الان مجبور نبودیم داغ هزاران نفر از هموطنانمان را به دل بکشیم و فریاد بزنیم: ای سال الهی که برنگردی ، چه می دانم، شاید درست نباشد اما چیزی است که در ذهنم می گذرد.

سال به آخر رسیده و در خیابان های خلوت شهر سبزه ها بی طراوت و سر به زیر راهی خانه هایی شدند که باید قرنطینه می شدند، مردم از پشت پنجره ها خیره به آسمان آبی، شاید در جستجوی بهار روزها را می گذراندند.

مدرسه ها، دانشگاه ها، نمایش خانه ها و سینماها سوت و کور شدند؛ فرزندانمان لذت تعطیلی آخر سال مدرسه، همراه با شور و شوق رسیدن نوروز را درک نکردند، پنجشنبه آخر سال شد