به بچه ها یاد می دهم امید داشته باشند

روز معلم، روز عاشقانی است که امید را نه در کلام که در عمل به فرزندان این مروز و بوم می آموزند.

آنها که پرتلاش اما بی ادعا، وجودشان همچون شمعی فروزان برای بچه هایی است که گرچه از بسیاری از نعمت های مادی این دنیای بزرگ محروم، - اما سرشار از استعداد و توانایی اند.

صبح یکی از روزهای اردیبهشتی، جایی در شهر اصفهان، در مدرسه ای که مدیر آن نمی خواهد نام و نشانی از آن برده شود، به دیدار معلمی می روم که سال های عمر خود را وقف دانش آموزانش کرده و حالا چندسالی است مدیر مدرسه ای شده که بیشتر دانش آموزانش کودکان کار، بچه های بدسرپرست، بی سرپرست و اقشار آسیب دیده جامعه اند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، آقای ملکوتی از ابتدای مصاحبه نمی خواهد از خودش حرفی بزند و تاکیدش بر نشان دادن کارهایی است که در این مدرسه با کمک خیران برای دانش آموزانش انجام داده است.

او درحالی که همزمان با بیماری سرطان می جنگد، خالصانه و عاشقانه برای باز نماندن کودکان آسیب دیده جامعه از تحصیل تلاش کرده و هر بار مثل پدری دلسوز و نگران، با نام بردن از بچه ها، اشک در چشمانش حلقه می زند.

بعد از بازدید از تمام بخش های مدرسه، آقای ملکوتی برایم از انگیزه تلاش هایش برای دانش آموزان محروم این مدرسه می گوید و امیدها و آرزوهای بزرگی که در سر دارد؛ آرزوهایی که نه تنها سرطان مانع آن نشده، بلکه ا