تلخ و شیرین های کرونایی

تقریبا چند دقیقه سکوت در این بخش امر محالی است، یا صدای ناله می آید و یا تکاپو است و رفت و آمد، برخلاف همیشه این روزها بخش بوی ترس دارد، همه پرستاران و پزشکان هم با تمام قوا تلاش می کنند و در خدمت رسانی از هم پیشی می گیرند، - خبرگزاری فارس، زنجان، سمیه محرمی: ساک ها را یک به یک داخل صندوق عقب خودرو می گذارم، مهدی هم چرخ خیاطی را می گذارد بچه ها با تمام اخم و تخم خود نشسته اند، حق هم دارند بعد از مدت ها می توانستیم با هم باشیم که باز هم نشد.

مادر طبق معمول با روی گشاده از ما استقبال می کند، بچه ها به هم نشینی با او عادت دارند و در خانه پدربزرگشان اتاقی مخصوص دارند، ساک ها را با خود به سمت اتاق حمل می کنم، مادر غذای مورد علاقه من را پخته است همه در سکوت غذا می خورند و هیچ کس حرفی برای گفتن ندارد، بعد شام پای پله ها می نشینم مادر که نگرانی را بی هیچ حرفی از نگاهم خوانده، حالا آمده تا دلداری بدهد.

-مادر نکنه بچه ها ازم دلخور بشن؟! نگرانشون هستم -نگران نباش من هستم، حواسم به همه چی هست، از پس تو برومدم از پس اونام برمیام.

این حرف مادر دلم را قرص می کند مهدی را پشت پنجره می بینم که با دست به من اشاره می کند و می گوید دیر شده است، برای خداحافظ به پیش بچه ها می روم یا خواب هستند یا نمی خواهند رفتن ما را ببینند که خود را به خواب زده اند، صورتشان �