چرا مازندرانی ها به «پایتخت» اعتراض نکردند؟

آیا اعتراض نکردن به شوخی های قومی در سریال «پایتخت» به ظرفیت بالا و هنردوستی مازندرانی ها ربط دارد؟ اتفاقا تایید همین نکته به نوعی نژادپرستی و توهین محسوب می شود، - فرزین پورمحبی در یادداشتی نوشته است: بار اصلی طنز سریال پایتخت بر اساس فرهنگ قومی خاص و لهجه آن ها (مازندرانی ) است.

اما برخلاف سنت معمول در زمان پخش چنین نمایش هایی، اعتراضات زیادی به آن نشد (البته صرفا به لحاظ استفاده از لهجه).

شاید بتوان گفت سریال پایتخت در این زمینه صاحب یک رکورد باشد، چراکه کمتر پیش آمده آثار نمایشی با سوژه طنز قومیتی با موفقیت و اقبال مردمی به کار خود پایان داده باشند.

هرچند استقبال مخاطب یکی از شاخصه های اصلی برای سنجش موفقیت یک اثر هنری محسوب می شود اما در عین حال آثار هنری را باید از سایر جهات تخصصی تر نیز بررسی کرد تا از افتادن به ورطه عام پسندی صرف و یا توهین جلوگیری کرد.

در سطور زیر بعد از ذکر توضیحاتی به کاربرد درست لهجه و جایگاه آن در ادبیات نمایشی طنز می پردازم.

چرا لهجه در ادبیات نمایشی طنز همواره مورد توجه بوده است؟ یکی از تئوری های طنز، دلیل خندیدن را احساس برتری مخاطب به سوژه می داند؛ مانند: خندیدن به حرکات حیوانات، کودکان، افراد احمق و دست وپاچلفتی و یا حتی خندیدن یک شکنجه گر به شخص شکنجه شده! لهجه شخصیت ها نیز معمولا این حس