امید مردمان سرزمینم در مقابل کرونا

زندگی مردمان سرزمینم در روزهای عادی بروفق مرادنبود چه رسد به این روزهای سخت و تلخ که مردم وحشت از کرونا را درسینه دارند و زندگی آنان را تحت تاثیر قرار داده است .

کوچه ها خلوت، خیابانها سوت و کور شده اند.

در شهر به جز معدود جوانان مغرور سرشار از شور جوانی،کاسبان محکوم به تامین معاش روزانه،کارگران روزمزد که از سرناچاری مشغول کار هستند و با مقاومت کردن در برابر کرونا در پی سیر کردن شکم فرزندانشان هستند، کارگر مظلوم روز مزد که اگر چند روز درخانه بماند دخل و خرج زندگی اش تامین نمی شود کسی به چشم نمی خورد.

بهار با همه زیبایی ها برای مردمان این دیار بی معنا شده و مردم چرخش فصل ها را گم کرده اند، بهار طبیعت درمیان وحشت از کرونا رنگ باخته، بدهکاران مقروض تر از گذشته و محرومان از گذشته محروم تر شده اند.

گرچه ویروس کرونا فقیر و غنی نمی شناسد، سرمایه داران می توانند بدون دغدغه در خانه بمانند و نگران معشیت خانواده نباشد اما در مقابل کارگران روزمزد، پدران بیکار، این روزها را چگونه می گذراند؟ زنان سرپرست خانوار با چند فرزند که زیر پوشش هیچ نهاد حمایتی نیستند روزگار را چگونه می گذرانند.

خانواده های با عزت نفس که تنها درآمد آنان یارانه شان است کسی از نحوه زندگی سخت آنان خبرندارد که چگونه روزگار را به سختی می گذرانند.