کامو و کرونا

او (آلبر کامو) به یادمان می آوَرَد که رنج، بی هیچ نقشه ی قبلی حادث می شود و این مهرآمیزترین چیزی ست که می شود درباره ی رنج گفت.

- ایسنا/اصفهان او (آلبر کامو) به یادمان می آوَرَد که رنج، بی هیچ نقشه ی قبلی حادث می شود و این مهرآمیزترین چیزی ست که می شود درباره ی رنج گفت.

آلبر کامو در ژانویه ی 1941 دست به کارِ داستانی شد درباره ی ویروسی که بی محابا از حیوان به انسان گسترش می یابد و در نهایت نیمی از جمعیتِ شهری عادی را نابود می کند؛ شهری ساحلی در الجزایر به نام اُران.

از رمان طاعون که در سال 1947 منتشر شد غالباً به عنوان برجسته ترین رمان اروپایی دوره ی پس از جنگ یاد می کنند.

با آغازِ کتاب، حالتی غریب حکمفرماست که طبیعی می نمایَد.

اهالی شهر به مال اندوزی و زندگی بی خاصیت شان مشغول اند.

پس از آن است که در امتدادِ داستانی هیجان انگیز، وحشت از راه می رسد.

یک خرموشِ مُرده سرِ راهِ دکتر ریو سبز می شود.

بعد، یکی دیگر و یکی دیگر.

اُران خیلی زود به یک بیماریِ همه گیر دچار می شود و از شهروندی به شهروندی دیگر سرایت می کند و این وحشت است که در خیابان ها جولان می دهد.

کامو برای نوشتن کتاب توجه اش را معطوف می کند به تاریخچه ی طاعون زدگی ها (بلایا).