نوبت خاکی شدن عمامه ها در اردوی جهادی است

علیرضا ولی زاده؛ جهادی! خیلی این اسم را دوست دارم، چون وقتی این اسم به گوشم می رسد یک عالم خاطره در ذهنم تداعی می شود.

- -علیرضا ولی زاده؛ جهادی! خیلی این اسم را دوست دارم، چون وقتی این اسم به گوشم می رسد یک عالم خاطره در ذهنم تداعی می شود.

اردوی جهادی زیاد رفته ام؛ لطف خدا بوده.

چه در زمان دانشجویی که حس و حال خودش را داشت و چه حالا در لباس روحانی و همراه دانشجویان.

این اردوی جهادی سال 98 را با بسیج دانشجویی دانشگاه بجنورد رفتیم.

رفتیم به یک روستا؛ روستایی که تا وقتی اسمش به گوشم می رسد لبخند روی لبانم می آید.

روستای حسن آباد.

روز اول که با حاجی جمالی رفتم به سمت این روستا، رسیدیم به مسجد روستا.

بعد از 20 دقیقه مینی بوس خواهران رسید و همه رفتند سر کارهایشان؛ ما هم با حاجی رفتیم پیش بچه ها.

رفتیم در چادر نشستیم.

یک چادر ساده، چون خانه یشان در سیل خراب و در حال ساخت بود.

یک چای ساده روستایی کنار صاحب خانه خوردیم.

عمامه، عبا، قبا را روز قبل شسته، تمیز و مرتب و اتو کرده بودم، چون به لباس هایم خیلی حساس هستم.

یک باره دیدم حاجی می گوید شما مربی کار با کودک هستین؛ برو با بچه ها کار کن.

لباس هایم کثیف شد، چون بچه های روستا واقعا انرژی شان خیلی زیاد بود.