کرونا، دیواری بین من و زندگی

بهار از راه رسید اما این بار نتوانست ناز و تنعم خزان را در قدم بادش آخر کند، زیرا حالا یک ویروس به جان بهترین مخلوقات خداوند که زمین و آسمانها را به خاطر آنها آفرید، افتاده و نفسشان را به شماره انداخته است.

حالا بهترین کسان زندگیت را باید در فضای مجازی ببینی و دنیای واقعی را که در آغوش مادرت تداعی بهشت بود و در بوسیدن پدر، آسمانت گسترده و آبی می شد، اکنون در فضای محدود خانه ات، باید نظاره کنی.

حالا به مدد این پیام رسانها در فضای مجازی چهره عزیزانت را می بینی و غم و حسرت بهترین لحظه های باهم بودن و خندیدن را از نگاه نگرانشان در می یابی.

حالا برای رفتن به اداره باید آنقدر نگران باشی که برای بازگشتت به خانه که تحفه بیماری کرونا را ناخواسته وارد خانه و دامنگیر عزیرانت نکنی، بارها آیت الکرسی بخوانی و هر دم صلوات بفرستی و با ماده ضدعفونی سرتا پایت را بشویی.

حالا دیگر رهگذرهایی که از کنارت رد می شدند و شوق زندگی را برایت معنا می کردند، آنقدر در نگاهت ترسناک شده اند که تصویر برق گرفته کرونا با آن قیافه گرد و وزوزیش در برابر چشمانت تداعی می شود.

حالا دیگر از چرخیدن بیخود و تفریح دیگران شاد نمی شوی و آن را ناقوس مرگ می پنداری که همچون ارابه مرگ این ویروس را در بین انسانها می پراکند تا نفسشان را برای همیشه در سینه خفه کند.