نامه ای به محبوبم

شهریار عباسی روایتی از سال های حضورش در ایام بمباران شیمیایی غرب ایران و نامه نگاری با محبوبش را بازگو کرد.

- طی روزهای اخیر منتشر می شود، نگاهی است متفاوت از سوی هنرمندان اهل قلم به زیست و زندگی خود در بحران.

روایت هایی که گاه عاشقانه است و گاه تلخ.

گاه گزارش گونه است و گاه کاملاً حس برانگیز.

آنچه در ادامه می خوانید روایتی است از شهریار عباسی نویسنده معاصر درباره حضورش در یکی از همین بحران ها.

او نامه ای عاشقانه در بحبوه ایام پایانی سال 67 خطاب به محبوبش می نویسد و در آن از آنچه در آن روزگار می گذراند، از زیست و جنگ و نوروز در میان بمباران شیمیایی سخن به میان می آورد.

عزیزترینم سلام امیدوارم حالت خوب باشد و گرد تلخی های این روزها بر چهره ات نشسته و صورت ماه گونه ات همچنان پرخنده باشد.

دوست دارم نامه هایم را با حرف های خوب و اتفاق های شیرین شروع کنم اما چه کنم که این روزها همه چیز بد و تلخ است.

حتماً در اخبار شنیده ای که صدام در آستانه سال نو شهر حلبچه را بمباران شیمیایی کرده است.

باور کردنش سخت است که رهبری مردم خودش را این گونه وحشیانه به خاک و خون بکشاند.

ما اینجا در سد بوکان تلویزیون نداریم و فقط از طریق رادیو می شنویم که مردم عادی حلبچه در بمباران شیمیایی قتل عام شدهاند.