سرگردانی حوالی خانه

چرا خانه ماندن و قرنطینه خانگی در آپارتمان ها دشوار است؟ - به گزارش ایسنا، روزنامه اعتماد نوشت: سفر چرا کنم، چرا/ سفر کنم؟/ من که می توانم/ سرگردان باشم/ سال ها حوالی خانه ام.

خواندن این قطعه شعر از بیژن الهی برای خیل افرادی که شاغلان هر روزه بودند و خصوصا در تهران، ساعت ها را پشت چراغ های قرمز ترافیک می گذراندند و عمری را در این راه های رفت و برگشت می فرسودند، چون رویایی دور دست بود؛ رویای ماندن در خانه و سرگردانی حوالی آن.

حالا که سفر در خانه از ساحت رویا خارج شده و جامه اجبار پوشیده است، به نظر می رسد که قرنطینه خانگی بیشتر برای ما آزاردهنده است.

محصور شدن در آپارتمان های پنجاه متری، بدون بالکن، با پنجره هایی که به دیوار سیمانی همسایه روبه رو باز می شود، همسایه ای که از ترس خیرگی نگاهش، پنجره های مان را با پرده های زخیم پوشانده ایم و در این روزهای کرونایی، حاضریم چند ساعتی را در اتومبیل بنشینیم اما دیگر طاقت خانه ماندن را نداریم.

خانه حتی برای ابلوموفی که زیرلحافش، ساعت ها برای دنیایی بهتر خیال و نقشه داشت، چندان عرصه تنگی نبود، اگزویه دومستر که خاطرات حبس خانگی 42 روزه اش را در قالب کتاب سفر به دور اتاقم نوشته است، از این فرصت برای کشف خانه اش استفاده کرد و به قول خودش سفری را دورتادور اتاق تجربه کرد و چندان هم گرد ملال رو