جاماندگان دیار عشق

اربعین امسال هم رسید، با خودم عهد بسته بودم که امسال دیگر حسرت به دل نمانم .

- عهد بسته بودم که امسال به جای اینکه از پشت قاب تلویزیون نظاره گر خیل عظیم زوارت باشم، خودم در این مسیر قدم بردارم و لحظه به لحظه هوای حرمت را نفس بکشم قول داده بودم که امسال دیگر برچسب جامانده بر پیشانی ام نخورد ولی.

بدقول شدم، باز هم نشد، باز هم من ماندم و یک دنیا حسرت و اشک های روان.

از چه باید گفت و چه باید نوشت؟ وقتی جامانده ای دیگر حرفی برای گفتن باقی نمی ماند حال یک جامانده را جامانده می فهمد فقط.

همسر یک جانباز شیمیایی اعصاب و روان که تا به حال به کربلا مشرف نشده می گفت: به دلیل جانباز بودن همسرم و این که نمیتوانستم حتی یک روز او را تنها بگذارم و اینکه اگر حرف از کربلا رفتن شود به دلیل عدم توانایی خود متاثر می شود، نتوانسته ام تا الان به کربلا سفر کنم اما با امام حسین علیه السلام قرار گذاشته ام که یک روز خوب او را زیارت کنم ان شاءالله.

این همسر دلسوز ادامه داد: وقتی تصاویر پیاده روی اربعین را در تلویزیون میبینم احساس مقدسی به من دست می دهد و خوشحال می شوم از اینکه اگر من نمی توانم بروم زوار آنقدر زیاد هستند که جای ما را پر کنند، ما هم دلمان با امام حسین است و الحمدالله فرزندانم به جای من و همسرم مشرف می شوند.