مادرانی گمنام، افتخار سرزمین کهن

برای جمع بندی مصاحبه ها از میان آن هایی که نامشان در لیست است تنها یک نفر باقی مانده، به زحمت تلفن منزل او را پیدا می کنم و قرار مصاحبه می گذارم.

- زهرا عبداللهی، خبرنگار ایسنا منطقه قزوین: ساعت نزدیک پنج عصر است، هنوز چند دقیقه ای به موعد مقرر زمان باقی است؛ ابتدای خیابان سپه، نزدیک عمارت دولتخانه صفوی از تاکسی پیاده می شوم و آرام روی سنگ فرش های اولین خیابان ایران قدم برمی دارم.

از کنار قهوه خانه قدیمی که می گذرم نوای حماسی ای لشگر صاحب زمان آماده باش… آماده باش از دوردست ها در گوشم می پیچد؛ انگار از میان ورق های تاریخ به دهه شصت رفته ام… یک لحظه می ایستم و به داخل قهوه خانه سرک می کشم، تنها صدای به هم خوردن استکان و نعلبکی و آواز مرغ عشق از داخل بیرون می زند.

خیابان هنوز آن قدر شلوغ نشده که راه بند بیاید، مغازه های قدیمی یکی پس از دیگری کارشان را آغاز می کنند.

ناگهان مارش نظامی از بلندگوی اتومبیل سپاه پارک شده کنار خیابان بلند می شود؛ پیرمردی از مغازه مسگری بیرون می آید؛ از نگاه نگرانش می توان به عمق اضطراب درونی او پی برد، زیر لب کلماتی را زمزمه می کند، چیزی نمی شنوم اما وقتی از جیب کتش عکسی بیرون می آورد و می بوسد، در دستان لرزانش عکس رزمنده جوانی را می بینم که لبخند می زند.