18 مهر 98، تونل 4

«حالا شما زن ها هم میرین استادیوم می بینین چه خبره، هیچ خبری نیس.

مطمئنم یه بار که برین دیگه نمیرین.

پشیمون میشین.

همش جوه» این جمله را راننده ای که مقصدش استادیوم آزادی است می گوید.

- حالا شما زن ها هم میرین استادیوم می بینین چه خبره، هیچ خبری نیس.

مطمئنم یه بار که برین دیگه نمیرین.

پشیمون میشین.

همش جوه این جمله را راننده ای که مقصدش استادیوم آزادی است می گوید.

جمله ای که بعد از آزاد شدن فروش بلیت استادیوم برای بانوان، بارها و بارها از  زبان بسیاری مردان شنیده شد.

خیابان های تهران مثل همیشه پرترافیک است اما برخلاف دیگر بازی های ملی، نشانه ای از اینکه ساعتی بعد تیم ملی ایران مقابل کامبوج بازی می کند، نیست.

خبری از موتورسواران پرچم به دوش نیست اما حال خیابان های اطراف استادیوم فرق می کند.

دستفروش ها بساط پرچم، کلاه و دستبندها را پهن کرده اند.

برخی به شیشه ماشین های در ترافیک مانده می زنند تا رنگ پرچم ایران را روی صورت تماشاگران نقاشی کنند.

قیمت دو پرچمی که نقاشی می کنند 10 هزار تومان است.

ساندویچ فروش ها هم فلافل را 15 هزار تومان می فروشند.

نیروهای انتظامی بارها پشت بلندگو تکرار می کنند که خانم ها جلوی در نایستند و با نشان دادن بلیت هایشان وارد مجموعه آزادی شوند.