بیکاری به وقت چهارمحال و بختیاری!

اینجا شهرکرد، میدان شهداست فلکه چهارمحال، هر روز میبینمشان، مشغول حرف زدن یا خیره به ماشین ها و آدم ها و من که هر روز با نگاهی گذرا از کنارشان رد می شوم.

- .

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، امروز به سراغشان رفتم، فکر می کردند به دنبال کارگرم، وقتی خودم را معرفی کردم، با برخورد سردشان از من فاصله گرفتند.

55 سالش بود و با چشمان کم سویش در حال روزنامه خواندن، گفت آن زمان که کسی به دنبال درس و مدرسه نبود، دیپلمم را با هر زحمتی که شده گرفتم، اما حالا نتیجه اش شده اینکه هر روز منتظر ماشینی باشم که جلوی ما ترمز می کند و ما برای کار و در آوردن لقمه نانی برای خانواده به طرف او هجوم می بریم.

می گفت 20 سال در یکی از کارخانه های شهر کار کردم اما با ورشکستگی آن، همگی کارگران بیکار شدیم، دو دختر کوچک و یک پسر دارم و در حال حاضر توانایی تهیه حداقل امکانات را برایشان ندارم.

مرد 55 ساله با بغضی که اکنون در صدایش نیز شنیده می شد، گفت: زنم به همراه دخترانم ما را ترک کردند.

او دیگر نمی توانست با این شرایط با ما زندگی کند و به خانه پدرش که وضع مالی نسبیتا خوبی داشت، برگشت.

او را دوست داشتم ولی راضی به آزارش و ماندن در این زندگی نبودم.

حالا هر روز صبح که از خانه بیرون می آیم تنها دعایم این است که کاری باشد که بتوانم لقمه نانی را برای خود و پسرم ببرم.