هجوم ژن های سرکش به ذهن های آرام!

آن زمان این طور نبود که همه اطلاعات داشته باشیم و چیزی نمی دانستیم، ما فکر می کردیم مجید خنگ و حواس پرت است، مثلاً می گفتیم آن چاقو را بده کلی دور خودش می چرخید تا چاقو را پیدا کند تا اینکه به مدرسه رفت و معلمش گفت: - پسر شما نابیناست! .

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روستایشان از شهر فاصله زیادی ندارد اما زندگیشان سال های زیادی با زندگی ما فاصله دارد، نیم ساعت پس از دور شدن از شهر و گذر از کوه ها و باغ های گیلاس به روستا رسیدیم، گفته بودند خانه شان آخرین خانه روستاست با دری سفید و آینه ای! خانه های ویلایی با درب سفید و پنجره های آیینه ای را رد می کنیم اما هیچ کدام خانه مریم نیست! اینجا دیگر آخر جاده است، کودکی با پاچین سرمه ای کنار خانه ای روستایی که شبیه آلونکی با ایرانیت پلاستیکی است ایستاده و به درب سفید ورودی تکیه داده است.

از ماشین که پیاده می شویم، خانم میانسال با خنده می گوید: مریم خاله ها آمدند، مریم به استقبالمان می آید و ما را به داخل دعوت می کند، وارد حیاط خانه می شویم، کنجکاو به اتاقک کوچک پلاستیکی که مثل یک آلونک از دیوار خانه بیرون زده و سقف ایرانیتی دارد خیره می شوم، نگاهم اطراف را می کاود، یک نردبان کوتاه که شاید نشود اسمش را نردبان گذاشت؛ یک دوچرخه اوراق و آشغال های گوشه و کنار حیاط خانه توی ذوق می زند؛ کمی آن سوتر یک دوچرخه ک�