کاش می توانستم تیرهای دروازه ام را از طلا بسازم

دوم خرداد برای اهالی فوتبال یادآور روزی تلخ است.

روزی که در آن ناصر حجازی دروازه بان افسانه ای تاریخ فوتبال ایران برای همیشه از بین دوست دارانش پر کشید و به آسمان ها رفت.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، خبرآنلاین نوشت: حالا غم از دست دادن اسطوره استقلالی فوتبال ایران هشت ساله شده است.

به همین مناسبت بخش هایی از یکی از مصاحبه های تاریخی ناصر حجازی در سال 1350 را با نشریه کیهان ورزشی می خوانید.

مصاحبه ای که حجازی در آن نه راجع به فوتبال، که درباره عشق و زندگی و مرگ صحبت کرد: به پوچی های زندگی می اندیشم، به تمام آن چیزهایی که نزد انسان های دیگر به عنوان میزان و الگوهای زندگی شناخته شده اند.

اکنون نیک می دانم که این الگوها سراب هایی بیش نیستند و زندگی چیزی بجز تمام آن کاخ های بلند مرتبه آرزوهاست و آن گاه به تمام این پوچی ها لعنت می فرستم.

من از پدرم، از مادرم، از تمام معلمانم گله مندم که چرا از پوچی ها همه چیز می سازند و نمی دانند ثمره آن فنا شدن انسانی است که با تمام وجود به دنبال الگوهای ساخته شده آنها می رود و آنگاه به سراب بودن آنها پی می برد.

چه بسا آدمیانی که تمام زندگی خود را در این راه از کف می دهند تا دریابند تمام آن چیزهایی را که به او آموخته اند بی پایه و دور از حقیقت بوده است.