مؤثرترین میراث به جامانده برای ادبیات معاصر

میرجلال الدین کزازی ضمن بررسی اثرگذاری آثار کهن بر ادب معاصر در دو دسته نهان و آشکار، می گوید: من می انگارم که بیشترین کارکرد و اثر را در ادبیات معاصر، - فردوسی داشته است و شاهنامه او.

این نویسنده و پژوهشگر در گفت وگو با ایسنا، درباره نمود و تاثیر آثار ادبی کهن در ادبیات معاصر اظهار کرد: ادب کهن بی گمان در آفریده های ادبی نو اثر می گذارد و پدیدار می شود.

از نگاهی فراخ می توان گفت که این اثرگذاری را در دو گونه بخش می توان کرد که یکی اثرگذاری آشکار و دیگری اثرگذاری نهان است.

او افزود: یکی از نمودهای اثرگذاری آشکار که به ویژه با این سالیان بیشتر مرا دید می آید، این است که پاره ای از کالبدهای سخن فارسی را در این روزگار نیز سخن وران در کار می آورند در کالبدهایی مانند غزل یا چارانه (رباعی) یا دوگانه (مثنوی) یا حتی چامه (قصیده) که این گونه از اثرگذاری، اثرگذاری ریخت گرایانه نامیده می تواند شد.

گونه دیگر اثرگذاری، اثرگذاری نهان و درتنیده در آفریده ادبی است.

این اثرگذاری را می توانیم اثرگذاری پندارشناختی یا گاهی معنی شناختی بنامیم.

از این نام گذاری کم و بیش آشکار می شود که چگونگی اثرگذاری گونه دوم کدام است.

اثرگذاری ادب کلاسیک پارسی در آن چه ادب نو می توانیمش نامید، در این گونه، بازمی گردد به اثری که بسترهای معنی شناختی کهن در سروده ها