«تختی» نفروخت

آنها یازده تا بودند، ما هشت تا.

سه تا اضافه بود.

دوتایش قسمت یک زوج شد و یکی روی دستمان ماند.

- جلوی آزادی، اسیر شده بودیم.

یک طرفمان خیابانی به نام شهید مظلوم و طرف دیگرمان خیابانی به یاد روحانی ضداستعمار، دربه درِ پیدا کردن کسی بودیم که مفت و مجانی به او یک بلیت بدهیم تا بنشیند و سرگذشت قهرمان ملی گرا را تماشا کند.

موقعیت کمدی و پیچیده ای بود.

هر کس را دعوت کردیم، انگار همین الان تصمیم گرفته بود با تمام علافی هایش خداحافظی کند و هدف بزرگی را در پیش بگیرد و با سرعت هم به سمت هدفش بدود.

همه آدم ها یک صدا شده بودند کار دارم و وقت ندارم .

هیچوقت به اندازه این چند دقیقه، آقا تختی را غریب و تنها ندیدیم.

از دور، مردی با ابروهای سفید و شانه های افتاده، وزرا را به سمت پایین جوری گز می کرد که انگار زیاد هم عجله ای برای رسیدن به مقصدش نداشت.

برخلاف بقیه که بیکاری و وقت آزادشان را کتمان می کردند، بلیت اضافه را آن هم با تردیدِ مگه توی این مملکت میشه چیزی مجانی بدن؟ از دستمان گرفت و با پیش فرضِ اینا هم لابد میخوان بگن تختی رو شاه کشته ، دقایقی بعد روی اولین صندلی از اولین ردیف سالن شهر هفتم در طبقه پنجم سینمایی که همین چند سال پیش در آتشی مجهول سوخته بود، جا خوش کرد؛ بی پاپ کورن، بی پفک هندی، بی سر و صدا؛ درست مثل کسی که از یک ماه قبل برای امروز