خاطره بازی با سینمای کلاسیک به سبک همایون غنی زاده/ فرم خوب به علاوه محتوای ضعیف، مساوی است با «مسخره باز»

محمد شاهرودی؛ دوگانه ی فرم و محتوا یکی از کلیشه ای ترین و تکراری ترین دوگانه های سینمایی است.

بحث بر سر اینکه اصالت با فرم است یا محتوا، - خاطره بازی با سینمای کلاسیک به سبک همایون غنی زاده/ فرم خوب به علاوه محتوای ضعیف، مساوی است با مسخره باز مسخره باز از نظر محتوایی، چیزی جز یک گردش دوساعته در زندگیِ بی مکان و زمانِ سه شخصیتِ معمولی نیست.

بی آن که گرهی ایجاد کند و خط سیری داشته باشد و داستانی بگوید.

گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو- محمد شاهرودی؛ دوگانه ی فرم و محتوا یکی از کلیشه ای ترین و تکراری ترین دوگانه های سینمایی است.

بحث بر سر اینکه اصالت با فرم است یا محتوا، سال هاست در میان منتقدین سینما جریان دارد و البته به نتیجه مشخصی هم نمی رسد.

فیلم های زیادی را سراغ داریم که محتوای خوب شان، قربانی فرم ضعیف شده و از آن طرف، فیلم هایی را می شناسیم که محتوایی ضعیف و تکراری را با فرم خوب، تبدیل به اثری ماندگار کرده اند.

در میانه ی جدال فرم و محتوا اما مسخره باز یک نمونه خاص است.

فیلمی با فرم بدیع و دستاوردهای فنی ارزنده، اما خالی-بله، دقیقا خالی- از مضمون و محتوا و داستان.

یک فیلم ضد قصه و ضد روایت که مدام دارد در میان سه شخصیتِ پلاسیده و نابودشده می پلکد.