کنده ای نقطه صفر محرومیت

فاصله زمینی روستا با شیراز زیاد نیست، مسیری پر از پیچ و خم و با صفا، اما هرچه جلوتر می روی اگر چه طبیعت پاییزی زیباست اما رفاه اجتماعی را می بینی که رنگ می بازد و امکانات کمرنگ می شود، - حتی آسفالت هم با کمی آن سوتر متفاوت است .

به گزارش ایسنا ، صبح روزی از آخرین فصل پاییز، راه کوهستانی را به سمت روستای باغستان کنده ای، روستایی از توابع بخش کوهمره شهرستان کازرون طی می کنیم، جایی در انتهای راه آسفالته، همانجا که کوچه های بکر و خاکی آغاز می شود؛ آنجا با ظاهری که کمتر نشانه ای از رفاه دارد اما مملو از صمیمیت است.

کیلومترسنج خودرو روی عدد 80 کیلومتر متوقف مانده و نگاهمان بر در و دیوار خانه ها و چهره اهالی روستایی که سختی روزگار و دشواری های معاش، لبخندشان را در استقبال از میهمان، محو نکرده گره می خورد؛ انسان هایی که با تمام نداری هایشان دلهایی دریایی دارند؛ دل هایی به وسعت تمام آسمان بالای کوهستانی که خانه هاشان را بر دامن آن ساخته اند، خانه هایی که حیاطش دامن طبیعت است.

کیلومتر ماشین نشان از نزدیکی روستا به مرکز استان فارس و در و دیوار خانه و رنگ و روی روستاییان حکایت از دوری امکانات و نداشتن سهمی از تمام ثروت ایران دارد.

به سمت خانه هایی که در دل کوه پراکنده است می رویم، خانه هایی که بیشتر آنها حیاطشان دامنه کوه است و در و پنجر