چرا «شب یلدا» با قصه و شعر همراه است؟

شب یلدا آخر «قوس» و اول «جَدی» است که ایرانی ها آن را نحس می دانستند؛ شب را قصه می گفتند و شعر می خواندند تا درازای شب را سهل کنند.

- اسماعیل آذر می گوید: شب یلدا آخر قوس و اول جَدی است که ایرانی ها آن را نحس می دانستند؛ شب را قصه می گفتند و شعر می خواندند تا درازای شب را سهل کنند.

بعدها قصه ها جای خود را به حافظ خوانی خاصه تفأل حافظ و فردوسی خوانی دادند.

این پژوهشگر و مدرس دانشگاه در گفت وگو با ایسنا، درباره حافظ خوانی و شاهنامه خوانی در شب یلدا اظهار کرد: بهتر است نخست از دی ماه سخن کوتاهی داشته باشیم.

دی ماه پس از نوروز پربسامدترین جشن ها را در خود دارد.

ابوریحان بیرونی در آثار الباقیه و گردیزی قرن چهارم و پنجم در زین الاخبار ، فراوان از دی ماه یاد کرده اند.

در روزگار ابوریحان دی ماه را خورماه یا ماه خورشید می نامیدند.

اولین روز دی ماه را خرم روز می گفتند.

چرا؟ برای این که خورشید نسبت به روزهای پیشین مدت طولانی تری در آسمان می درخشید؛ به همین دلیل کشاورزان امیدوار می شدند که بهار در پیش است.

ضرب المثلی هم داریم که می گوید دی چو بگذشت، به سر عشق بهاری دارد .

در زین الاخبار هم آمده است اندر این روز، خرم بود و این روز را سخت نیکو دارند .