چرا شعرها کمتر در خاطر می مانند؟

چرا شعرهایی که این روزها سروده می شوند همانند شعر گذشتگان در خاطر پیر و جوان نمی مانند؟ - اسماعیل آذر در گفت وگو با ایسنا، به بررسی این موضوع و جایگاه شعر در میان مخاطبان امروز می پردازد و از عوامل تأثیرگذار در حفظ کردن شعر می گوید.

این پژوهشگر ادبیات و تهیه کننده برنامه مشاعره تلویزیون با بیان این که شعر گذشته شعری با پشتوانه های علمی آن روزگار بوده است، می گوید: شعرهایی به دل می نشینند که پشتوانه داشته باشند، یعنی شاعر تجربه تازه ای ارائه کرده باشد.

اما توده جوانانی که امروز شعر می گویند هرچند تلاش شان خیلی خوشحال کننده است اما باید به خودشان زحمت بدهند و ببینند که پیشینیان چه کرده اند و همچنین آثار آن ها را بخوانند.

او می افزاید: آن چه شاعرانی مثل حافظ، سعدی، خیام، مولانا و .

در نظام هم نشینی رعایت کرده اند، این بوده که گفتار آن ها به فطرت زبانی شان نزدیک است.

بچه ها در مشاعره بیشتر از ابیات حافظ و سعدی می خوانند چون آن چه آن ها برای شعر گفتن شان پیدا می کنند در یک نظام هم نشینی کنار هم گذاشته شده از فطرت زبانی انسان سرچشمه می گیرد.

آذر در حالی که با پشتوانه سخن گفتن در شعر را عاملی موثر در ایجاد ارتباط بین شعر با مخاطب خود می داند بیان می کند: صحیح سخن گفتن، با پشتوانه سخن گفتن، انسان و خدا را در سخنان دیدن و عاطفه ها را بر�