روز کودکان نسل پیتزا، پو و تبلت مبارک

آن وقت ها عروسک فقط برای بچه پولدارها بود، ما گاهی جلد شامپو و گاهی هم شانه و تخته چوبی بین حوله می پیچیدیم و مثل عروسک بغلش می کردیم و سرگرم بودیم.

- کمتر بچه ای عروسک و اسباب بازی داشت، یک قابلمه گِلی داشتیم که تنها وسیله بساط خاله بازی بود و یک مشت برنج توی آن دم می کردیم و دور هم با بقیه بچه ها هر کدام یک قاشق می خوردیم.

زیرانداز حصیری پاره ای داشتیم که هفت، هشت نفری روی آن جمع می شدیم و چادرنمازهای گل گلی سر می کردیم و ادای مامان ها را در می آوردیم.

اوج خوشحالی وقتی بود که یک ریال داشتیم و بستنی فروش چرخی بستنی می آورد، یا دانه انار خشک شده می خریدیم یا برگه قیسی و بادام.

پسرها هم همینطوری بودند، یک لاستیک کهنه و قدیمی دوچرخه را پیدا می کردند و با یک ترکه چوب بلند از بالا به پایین و از پایین به بالای کوچه به لاستیک می زدند و دنبالش می دویدند، اسمش را هم ارابه می گذاشتند و گاهی پنج تا پسر دنبال یک ارابه 20 بار در روز کوچه را بالا پایین می کردند.

قمچان و تیله بازی هم از سرگرمی های ثابت پسرها بود، گاهی هم با چوب و کش تیر کمان می ساختند و گنجشک ها را می زدند.

در کوچه هایی که کمتر باریک بود می شد فوتبال هم بازی کرد، یک توپ پلاستیکی که سه چهار بار روکش شده بود یا توپ پارچه ای چهل تکه.